تصور کنید در زمانی که حمام ها بیرون از منزل بود، شما از جاده پر از گل و لجنی عبور کرده به حمام می روید، و بعد از پوشیدن لباس های تمیز، دقیقا از همان راه پر از گل و لجن قبلی به خانه برمیگردید و دوباره لباس هایتان کثیف میشود و در مقابل اعتراض دیگران به بوی تعفن و گل و لجن روی لباس هایتان، با خشم و تعصب فریاد می زنید، من همین الان حمام بودم.
این تصویر زندگی کسانی است که بعد از ایمان آوردن به مسیح همچنان در راه و روش های قبل از ایمان خود زندگی می کنند و با غیرت ادعا می کنند که مسیحی هستند، در حالی که هنوز بوی تعفن غرور و خودپسندی، و قدرت طلبی و مقام پرستی از سرو رویشان می بارد.
این گونه افراد ممکن است روزی در خلوت از خودشان بپرسند:
“چرا با اینکه به مسیح ایمان آورده ام هنوز تغییری در من بوجود نیامده؟
چرا خلقت تازه ای را که مسیح می گوید، هنوز تجربه نکرده ام ؟
چرا شرکت در جلسات پرستشی، و شنیدن کلام خدا در من اثر نکرده؟”
جواب خیلی ساده است:
وقتی خانه ات را عوض می کنی، باید مسیرت را هم عوض کنی، زیرا نمی توانی از مسیر خانه قبلی ات به خانه جدیدت برسی.
کلام خدا می گوید:
“وقتی مجوسیان به محل تولد مسیح رفته با او ملاقات کردند خداوند گفت: از راه قبلی خود برنگردند، پس از راه دیگر به وطن خویش مراجعت کردند.”
(متی ۲ : ۱۲)
ایمانی که منتهی به تبدیل ما می شود چهار اصل مهم دارد که بدون رعایت آنها به نتیجه مثبتی نخواهیم رسید.
اصل اول فروتن شدن در برابر اراده خدا.
اصل دوم داشتن رابطه صمیمی با فیض خدا.
اصل سوم داشتن اشتیاق و تشنگی برای رشد روحانی.
اصل چهارم بازگشت از راه های گذشته خود.
وقتی این اصول را رعایت می کنیم خداوند می گوید:
“اگر حتی لکه گناهان شما به رنگ ارغوانی باشد، من آنها را پاک میکنم و شما را همچون برف
سفید میسازم. (اشعیاء ۱ : ۱۸)
خدا را شکر که مجوسیان از راهی که قبلا به محل تولد مسیح رفته بودند، برنگشتند وگرنه بخاطر طرحی که هیرودیس برای نابودی آنها داشت هرگز به خانه خود باز نمی گشتند.
جلیل سپهر
Comentarios