برای رهایی از حس تقصیر و گناهی که تمام زندگی ما را کنترل میکند دو طریق موقت و ابدی وجود دارد.
طریق موقت
خود را سرزنش کردن . دیگران را مقصر دانستن . شرایط را محکوم کردن و در نهایت با حس تقصیر و سرخوردگی و ناامیدی خود را با طناب سرنوشت نامناسب زندگی و نظرات مردم حلق آویز کردن است
مانند یهودا اسخر یوطی که از خیانتش به مسیح پشیمان شد . به کاهنان اعتراف کرد گناه کرده .پولی که گرفته بود را پس داد . ولی هرگز نزد مسیح نرفت. هرگز توبه نکرد و به بخشش نامحدود خدا ایمان نیاورد بلکه برای رهایی موقت از حس گناه خود را با طناب حلق آویز نمود . متی 27 : 3 تا 5
طریق ابدی
در حالیکه خطاها و حس گناه خود را میپذیریم آنرا به نزد مسیح ببریم و با ایمان به کار عظیم او بر صلیب تقاضای بخشش کنیم. حتی اگر هیچ فرصتی بجهت جبران گذشته خود نداشته باشیم
مانند دزدی که در آخرین لحظات گناهانش را اعتراف و توبه کرد و به بخشش بوسیله خون مسیح بر روی صلیب ایمان آورده به عیسی گفت: «ای خداوند، مرا در ملکوت خودت به یاد آور.» و مسیج گفت: « امروز تو با من به ملکوت وارد خواهی شد و او بطور ابدی از حس تقصیر و مزد گناه آزاد شد .» لوقا 23 : 43
در " جمعه نیک " هم صلیب بخشش ابدی مسیح بعنوان قربانی گناهان در اختیار ماست . و هم طناب دار روزمرگی و سرنوشت نامعلومی که اسیر تصمیمات جنگجویانه رهبران نا اهل و مقامات فاقد کفایت دنیای ما میباشد . اما حق انتخاب بین این دو با من شماست
جلیل سپهر
Comments