دیدن جای خالی آنانیکه با ما بودند و دیگر نیستند خیلی سخت و درد آور ست و جای خالی شان را با هیچ شخصی و هیچ چیزی نمیتوان پر کرد . زیرا خدا از هر شخصی فقط یکنفر آفریده و خاطرات خاصی که با آنها داریم با هیچ شخص دیگری قابل تکرار نیست . هیچکس جایگزین هیچکس نخواهد شد .
تنها راه تحمل کردن نبودن این عزیزان اینست که :
بیاد اوقات خوشی که در کنارمان بودند عمیقا شکرگزاری کنیم.
از خداوند برای وجودشان و خاطرات خوشی که از آنها داریم قدردان باشیم .
از یادآوری نیکویی هایشان انگیزه ای برای نیکو بودن بجهت دیگران بگیریم .
روش و نگاه زیبایشان را به درسی و چراغی برای ادامه زندگی تبدیل کنیم .
در اوج دلتنگی به این حقیقت شیرین فکر کنید :
قرار نیست کسانیکه دیروز بما شادی و شور و نشاط زندگی دادند. امروز با یادآوری خاطراتشان این شادی و شور و نشاط را از ما پس بگیرند و باعث یاس و ناامیدی و دلشکستگی ما بشوند . افسردگی ما اراده آنها نیست .
نگذارید آنانیکه بودنشان شما را بلندکرد . نبودنشان شما را زمین بزند .
نگذارید خاطرات شیرین آنها تلخی امروز شما بشود .
نگذارید ارزش خاطراتتان به بی ارزشی روزهایتان تبدیل شود .
نگذارید دوست داشتن آنها به نفرت از زندگی بینجامد .
نگذارید خاطرات پیروزی دیروزتان با شکست فرصتهای امروزتان تمام شود .
بیایید « غم روز های نبودنشان » را با یادآوری خاطرات خوش مهربانی هایشان در حضور خدا به « شادی روزهای بودنشان » تبدیل کنیم
جلیل سپهر