در میان هزاران اخبار تأسف باری که اینروزها می شنویم:
خداراشکر برای نانوایی که نان را در حد توانش به نیازمندان مجانی میدهد خداراشکر برای قصابی که برای مستمندان گوشت اضافی می گذارد خداراشکر برای کسانی که دیوار مهربانی را برای نیازمندان برپا کرده اند خداراشکر برای کسانی که دست پدری را در عروسی فرزندش میگیرند خدارشکر برای کسانی که نسخۀ یک مریض بی بضاعت را می پردازند خداراشکر برای کسانی که در تهیۀ جهیزیۀ یک دختر نیازمند همّت می کنند خداراشکر برای کسانی که قبض برق یا آب یک نیازمند را پرداخت می کنند خداراشکر برای کسانی که نمی گذارند همسایۀ نیازمندشان گرسنه بخوابد
خدارا هزاران بار شکر برای آن عده دکتر و استاد و معلم و کارمند و کارگر و تاجر و فروشنده و کشاورز و معمار و مهندس و هنرمند و ورزشکاری که هنوز هم بوی انسانیت میدهند و در برابر فقر در جامعه بیشتر از اینکه دهانشان را به شعار دادن باز کنند دل سخاوتمندو آغوش پرمهرشان را به روی نیازمندان باز کرده اند و از دست مهربانشان معجزۀ شرافت و انسانیت جاری می شود.
این ها قهرمانان ملی یک ملت اند. این ها مراجع تقلید واقعی و مفید و ارزشمند مومنین اند . این ها قدیسین حقیقی و اسطوره های قابل ستایش یک کشورند. این ها با دل خوب شان حال بد آدم های دردمند را خوب می کنند. این ها هوای آلوده به خودخواهی را به هوای مهربانی تبدیل می کنند. این ها خط کش های شرافت و بزرگواری و انسانیت یک جامعه هستند. این ها زُمُختی شرایط را لطیف و ناهمواریِ جادۀ زندگی را هموار می کنند.
تنها دست های اینهاست که ارزش بوسیدن دارد زیرا که بدون طمعِ بهشت و ترس جهنم و نیاز به توجه و تحسین و سلبریتی شدن در زیر پوستِ فقر جامعه، برکت و امید را تزریق می کنند. این ها را باید زیارت و طواف کرد و گرامی داشت و به یاد آورد .
این ها مانند بوی نان داغی که تازه از تنور درآمده اشتها آورند. زیرا به هنگام فقر و تنگدستی تحمیل شده .بوی محبت داغ تازه از تنور شرافت بیرون آمده را میدهند . به یقین دنیا بدون وجود این اسطوره ها یخ می زند . به فرهنگ دیرینه نیاکانم افتخار میکنم که چنین قهرمانانی را برای چنین روزهای قحطی زده ای پرورش داده است .
جلیل سپهر