یک زمانی رابطه ها آنقدر ارزش داشت که ساعتها در صف تلفن عمومی میایستادیم تا حداکثر دو یا سه دقیقه با کسی صحبت کنیم . هیچ وقت لذت این صحنه ها از یادم نمیرود .
چیزی که در زندگی ما باید عوض شود تا روابط مان شفا یافته و به حالت رابطه های مشتاقانه و ارزشمند و هیجان انگیز قبل برگردد. نوع امکانات و داشتن فرصت ها و موقعیت ها نیست .
بلکه دل و نگاه و تفسیر ما نسبت به معنی رابطه داشتن با دیگران ست که باید عوض شود . تکنولوژی هوشمند و پیشرفته در عصر ارتباطات معنی رابطه با دیگران را بد جوری برایمان تفسیر کرده .
نسل امروز بیشتر از اینکه درگیر حال و هوای دل هم باشند درگیر تعداد فالور ها و لایک ها و کامنت ها شده اند. و این در حالی ست که هیچکداممان مانند گذشته انگیزه و دلیل و هدف و اشتیاقی برای دیدار و مصاحبت و مشارکت با همدیگر نداریم . این یک فاجعه عاطفی ست .
رهایی از این فاجعه ساده ست . یک یا چند نفر همفکر و همدل پیدا کنید و با آنها وقت خاص بگذارید . در کلیسا شریک دعا پیدا کنید و با هم فرصتی برای دعای متحد بگذارید. در محل کار . در محل زندگی. در سالن ورزشی . درکلاس درس . در میان فامیل با کسی که میتوانید علاایق مشترکی با هم داشته باشید پیدا کنید و با او وقت مفید بگذرانید تا عواطف تان یخ نزند .
بجای حسرت خوردن برای خاطرات قدیمی . امروز خاطرات مفیدی برای نسل فردا خلق کنید. ما اجتماعی آفریده شده ایم و بدون ارتباط سالم با بیرون از خودمان حتما یخ میزنیم .
جلیل سپهر